Nonkel Fille tweemaal Europees kampioen

De tak uit Bierbeek en het boogschieten op staande wip

Het clublokaal van de wipmaatschappij La Liberté was gevestigd in het café van Petrus Desiderius (Ré) Vanautgaerden en zijn vrouw Amelie Jochmans (nu Café in de Molen) te Bierbeek en dus was hij, en later zijn zes zonen, lid van de maatschappij.

Op zondag 24 juli 1938 werd een grote buitengewone schieting georganiseerd door zijn zoon Theophile en zijn broers Louis, Edouard, Alfons, Georges en Romain ter ere van zijn 50 jaar lid en schutter van de maatschappij.

Hieronder volgt het interview met nonkel Fille uit 1975 ter gelegenheid van de allereerste familiebijeenkomst van de Vanautgaerdens te Bierbeek opgetekend door Désiré.

Sinds 1928 woont hij in Wallonië maar toch is Théophile Van Autgaerden een echte Vlaming gebleven. Van alle Van Áutgaerdens is nonkel Fille de persoon waar het meest naar opgekeken wordt, want hij werd tweemaal Europees kampioen in het boogschieten staande wip. Wanneer onze kranige 75­jarige in een onberispelijk Nederlands aan het vertellen gaat, kan niets hem meer tegenhouden. Zelfs de maaltijd moet maar wachten tot wij zijn ganse schuttersgeschiedenis kennen.

“Reeds vanaf 12 jaar begon ik onder impuls van zijn vader, Desiré (Ré) met de boog te schieten. Op mijn eerste publieke schieting, te Werchter, trof ik al onmiddellijk raak. Met een boog van Pa, die 28 kg trok, schoot ik er een kalvo­gel af. Iedereen stond verbaasd over de geweldige kracht van dat kleine ventje.”

“Tot in 1923, het jaar van mijn huwelijk, ging ik regelmatig schieten zonder echter een uitblinker te zijn. Na mijn huwelijk was ik vijf jaar uit de beweging tot ik in Limelette op de molen ging wonen en er onmiddelijk vrienden maakte die ook schutter waren en weldra hervatte ik mijn geliefde sport. Na drie jaar was ik hier de bekendste schutter van de streek en weldra zelfs één van de bekendste van het land!”

“In 1930 werd ik lid van de schutterschilde van Waver waar ik in 1936 mijn eerste koningstitel behaalde. Gustave Gathy, de man van mijn nicht Julia Omblet, schoot zich toen tot ‘vice-Roi’ en van dan af volgden de successen zich snel op”.
“In 1937 behaalde ik terug de koningstitel bij de ‘Société des Bienfaiteurs’ te Brussel. Het volgend jaar schoot ik mij zelfs driemaal tot keizer nl. in Boom, Wenduine, en Ganshoren.”

“In mei 1938 bij de koningsschieting van ‘Le Buston’, de maatschappij waarvan ik stichter en voorzitter was in Limelette, schoot ik bij mijn eerste scheut de koningsvogel. In juli was er Keizersschieting van de Waalse Federatie in Peruwez en ‘Le Meunier’, zoals ze mij overal noemden, schoot zich weer tot Keizer. De aandenkens aan deze schietingen zijn nog altijd in zijn bezit en ik toon ze met fierheid aan de bezoekers”.

“Het jaar daarop mocht mijn vereniging Le Buston de titelkamp inrichten. Het werd een ware hoogdag voor de vereniging en voor gans Limelette, met een ontvangst op het gemeentehuis. De champagne vloeide rijkelijk die dag. Er waren 299 deelnemers, maar ik mocht als uittredend keizer die dag niet deelnemen. Dat was wel spijtig.

“Tijdens de oorlogsjaren werden er geen kampioensschietingen georganiseerd en op 20 april 1944 verloor ik mijn vrouw tijdens een luchtbombardement en had ik mijn handen vol met de molen en mijn vier kinderen; de oudste Rosalie was 17 en de jongste Jean 2 jaar.”

“Na de oorlog sukkelde ik enkele jaren met een zere schouder, maar in 1950 was ik weer de oude en de in het Walenland als il mougnie gekende schutterskampioen”

“Dat jaar werd in Woluwe het Europees kampioenschap inge­richt. En dat was voor mij een speciale gebeurtenis. Bijna kwam ik te laat, ik werd er als laatste. ingeschreven en kwam daardoor ook als laatste aan de beurt. Voor mij hadden reeds acht anderen éénmaal de hoofdvogel afgeschoten in telkens drie scheuten.”

“Die acht maakten zich reeds klaar om onmiddellijk na mijn laatste schot aan de barrage te beginnen. Mijn eerste schot was raak. Het tweede ging rakelings naast, maar met het derde schot kwam de zo begeerde hoogvogel en daar­mee ook de Europese titel van 30 m hoogte in mijn handen gevallen. Ge kunt u wel de ontsteltenis van de acht andere kandidaat-­kampioenen indenken”.

“In 1951 werd ik uitgenodigd om deel te nemen aan de keizerschieting te Wenduine en ik schoot mij tot Keizer der Keizers.”

“1955 was ook weer een groots jaar met een Europese titelkamp. Kinderen en kleinkinderen, vrienden en kennissen maakten de verplaatsing mee per vrachtwagen naar het Josaphat-park in Schaarbeek. Na de eerste beurt bleven we met twee over. Verlinden, uit Boom, en ikzelf, met elk twee hoofdvogels op drie schoten. Het eerste schot van de barrage was een schot voor niets, maar mijn tweede pijl trof raak, terwijl mijn tegenstander een tweede maal miste. Zo werd ik voor de tweede keer Europese Kampioen.”

“Wat later kwam de reumatiek waardoor ik het schieten op de staande wip moest opgeven en ik schakelde over naar de liggende wip. In deze tak- behaalde ik nog verschillende koningstitels en zelfs nu blijft ik als 75-jarige deze sport nog steeds beoefenen.”

Hij werd een voorbeeld voor velen waaronder zijn zoon Raymond die ook reeds op jeugdige leeftijd een ware kampioen werd!