Yvonne en Georges, zij 26 en hij 32, hebben in Haren een kruidenierswinkel. Terwijl Yvonne de Granny Smith appelen netjes in de etalage legt, merkt ze dat op een van de zijden papiertjes die rond de appelen zitten een naam en adres staat uit Tasmanië. Jong en avontuurlijk schrijven ze een brief en laten die vertalen door de commisaris van Haren. Ze vertellen dat ze een winkel hebben in Haren en dat ze een zoontje, Raymond, hebben van 4 jaar. Ze sturen ook een foto mee.

Een tijd later krijgen ze antwoord. Mr en Mrs Bulman hebben grote boomgaarden met Granny Smith appelen en ze wilden eens weten waar die zoal terecht kwamen. Zij hadden nog geen kinderen, alleen een hond, die ook op hun foto stond.

Er werd wat over en weer geschreven en op een moment dachten ze naar Europa te komen, maar in 1939 hebben de slechte vooruitzichten op een oorlog daar een stokje voor gestoken. Ze kregen ook een zoon, Tim, en elk jaar werd er naar elkaar geschreven.

Yvonne en Georges hebben zelf eens een doos van 5 kg witloof opgestuurd, want deze groente kenden zij ginder niet. Toen Lea op school Engels leerde, begon ze brieven te schrijven naar Tim en dat werd een regelmatige correspondentie. Lea zat toen op internaat en de eenzaamheid kon je tussen de regels lezen, zodanig dat Tim haar zelfs ten huwelijk vroeg. Maar dat was een stapje te ver. Tasmanië, aan de andere kant van de wereld, neen, ze wou haar familie en vrienden niet opgeven. Er werd minder geschreven en ze kregen allebei kennis en trouwden in hetzelfde jaar (1965).

Vanaf toen was het zijn vrouw, Pam, die een paar keer per jaar schreef. Ze kregen twee kinderen, Grant en Wendy, de leeftijd van de kinderen van Lea, Hans en Janna.

Half jaren 80 zijn Wendy en Grant voor een jaar wat geld gaan verdienen in Engeland. Tasmanië behoort tot Australië, het “Gemenebest” van Groot Brittanië. Grant is toen met enkele vrienden naar Herent gekomen en ze hebben hier enkele dagen verbleven. Pam en Tim hebben eind jaren 70 een Europareis gemaakt en hebben die verlengd met een verblijf van 10 dagen bij Lea in Herent. Zo hebben ze de hele familie leren kennen en heeft Lea hen een stukje België leren kennen.

Terug thuis, heeft Tim een tumor gekregen en is na enige tijd daaraan overleden. Pam is nog alleen en is een paar keer verhuisd, naar Queensland in Australië en zelfs Nieuw-Zeeland waar haar dochter woonde, maar nu zijn ze weer allemaal in Tasmanië. Grant is single gebleven en Wendy heeft 3 kinderen.

Jaarlijks schrijft Pam nog en stuurt dan foto’s van de familie. In 2018 zal onze correspondentie 80 jaar oud zijn , misschien een gelegenheid om het ginder ook eens zelf te gaan verkennen? Wie weet?